Sinzou Abe - the Official Residence
Oni
http://en.wikipedia.org/wiki/Oni
Oni (鬼) are a kind of yōkai from Japanese folklore, variously translated as demons, devils, ogres or trolls. They are popular characters in Japanese art, literature and theatre.[1]
Depictions of oni vary widely but usually portray them as hideous, gigantic ogre-like creatures with sharp claws, wild hair, and two long horns growing from their heads.[2] They are humanoid for the most part, but occasionally, they are shown with unnatural features such as odd numbers of eyes or extra fingers and toes.[3] Their skin may be any number of colors, but red and blue are particularly common.[4][5]
They are often depicted wearing tiger-skin loincloths and carrying iron clubs called kanabō (金棒?). This image leads to the expression "oni with an iron club" (鬼に金棒 oni-ni-kanabō?), that is, to be invincible or undefeatable. It can also be used in the sense of "strong beyond strong", or having one's natural quality enhanced or supplemented by the use of some tool.[6][7]
I like hot drinks with plutonium.
I like hot drinks with plutonium.
also,
I like Plutonium cake.
My proud special skill is high jump.
Welcome my Official Residence.
Let's enjoy life with me.
Fukushima Nuclear disaster
2011.3.11
What is crazy Shinzou Abe's official residence!
Which was he, crazy or mad?
He must leave the Prime Minister's Official Residence.
Plutonium
http://en.wikipedia.org/wiki/Plutonium
Plutonium is a transuranic radioactive chemical element with symbol Pu and atomic number 94. It is an actinide metal of silvery-gray appearance that tarnishes when exposed to air, and forms a dull coating when oxidized. The element normally exhibits six allotropes and four oxidation states. It reacts with carbon, halogens, nitrogen, silicon and hydrogen. When exposed to moist air, it forms oxides and hydrides that expand the sample up to 70% in volume, which in turn flake off as a powder that can spontaneously ignite. It is radioactive and can accumulate in the bones. These properties make the handling of plutonium dangerous.
Plutonium is the heaviest primordial element by virtue of its most stable isotope, plutonium-244, whose half-life of about 80 million years is just long enough for the element to be found in trace quantities in nature.[3] Plutonium is mostly a byproduct of nuclear reactions in reactors where some of the neutrons released by the fission process convert uranium-238 nuclei into plutonium.[4]
Both plutonium-239 and plutonium-241 are fissile, meaning that they can sustain a nuclear chain reaction, leading to applications in nuclear weapons and nuclear reactors. Plutonium-240 exhibits a high rate of spontaneous fission, raising the neutron flux of any sample containing it. The presence of plutonium-240 limits a plutonium sample's usability for weapons or its quality as reactor fuel, and the percentage of plutonium-240 determines its grade (weapons grade, fuel grade, or reactor grade).
Plutonium-238 has a half-life of 88 years and emits alpha particles. It is a heat source in radioisotope thermoelectric generators, which are used to power some spacecraft. Plutonium isotopes are expensive and inconvenient to separate, so particular isotopes are usually manufactured in specialized reactors.
A team led by Glenn T. Seaborg and Edwin McMillan at the University of California, Berkeley, first synthesized plutonium in 1940 by bombarding uranium-238 with deuterons. Trace amounts of plutonium were subsequently discovered in nature. Producing plutonium in useful quantities for the first time was a major part of the Manhattan Project during World War II, which developed the first atomic bombs. The first nuclear test, "Trinity" (July 1945), and the second atomic bomb used to destroy a city (Nagasaki, Japan, in August 1945), "Fat Man", both had cores of plutonium-239. Human radiation experiments studying plutonium were conducted without informed consent, and several criticality accidents, some lethal, occurred during and after the war. Disposal of plutonium waste from nuclear power plants and dismantled nuclear weapons built during the Cold War is a nuclear-proliferation and environmental concern. Other sources of plutonium in the environment are fallout from numerous above-ground nuclear tests (now banned).
Physical properties
Plutonium, like most metals, has a bright silvery appearance at first, much like nickel, but it oxidizes very quickly to a dull gray, although yellow and olive green are also reported.[5][6] At room temperature plutonium is in its α form (alpha). This, the most common structural form of the element (allotrope), is about as hard and brittle as grey cast iron unless it is alloyed with other metals to make it soft and ductile. Unlike most metals, it is not a good conductor of heat or electricity. It has a low melting point (640 °C) and an unusually high boiling point (3,228 °C).[5]Alpha decay, the release of a high-energy helium nucleus, is the most common form of radioactive decay for plutonium.[7] A 5 kg mass of 239Pu contains about 12.5×1024 atoms. With a half-life of 24,100 years, about 11.5×1012 of its atoms decay each second by emitting a 5.157 MeV alpha particle. This amounts to 9.68 watts of power. Heat produced by the deceleration of these alpha particles makes it warm to the touch.[8][9]
Resistivity is a measure of how strongly a material opposes the flow of electric current. The resistivity of plutonium at room temperature is very high for a metal, and it gets even higher with lower temperatures, which is unusual for metals.[10] This trend continues down to 100 K, below which resistivity rapidly decreases for fresh samples.[10] Resistivity then begins to increase with time at around 20 K due to radiation damage, with the rate dictated by the isotopic composition of the sample.[10]
Because of self-irradiation, a sample of plutonium fatigues throughout its crystal structure, meaning the ordered arrangement of its atoms becomes disrupted by radiation with time.[11] Self-irradiation can also lead to annealing which counteracts some of the fatigue effects as temperature increases above 100 K.[12]
Unlike most materials, plutonium increases in density when it melts, by 2.5%, but the liquid metal exhibits a linear decrease in density with temperature.[10] Near the melting point, the liquid plutonium has also very high viscosity and surface tension as compared to other metals.[11]
Nuclear fission
A ring of weapons-grade 99.96% pure electrorefined plutonium, enough for one bomb core. The ring weighs 5.3 kg, is ca. 11 cm in diameter and its shape helps with criticality safety.
Plutonium is a radioactive actinide metal whose isotope, plutonium-239, is one of the three primary fissile isotopes[17] (uranium-233 and uranium-235 are the other two);[18] plutonium-241 is also highly fissile. To be considered fissile, an isotope's atomic nucleus must be able to break apart or fission when struck by a slow moving neutron and to release enough additional neutrons to sustain the nuclear chain reaction by splitting further nuclei.
Pure plutonium-239 may have a multiplication factor (keff) larger than one, which means that if the metal is present in sufficient quantity and with an appropriate geometry (e.g., a sphere of sufficient size), it can form a critical mass.[19] During fission, a fraction of the binding energy, which holds a nucleus together, is released as a large amount of electromagnetic and kinetic energy (much of the latter being quickly converted to thermal energy). Fission of a kilogram of plutonium-239 can produce an explosion equivalent to 21,000 tons of TNT (88,000 GJ).[8] It is this energy that makes plutonium-239 useful in nuclear weapons and reactors.
The presence of the isotope plutonium-240 in a sample limits its nuclear bomb potential, as plutonium-240 has a relatively high spontaneous fission rate (~440 fissions per second per gram—over 1,000 neutrons per second per gram),[20] raising the background neutron levels and thus increasing the risk of predetonation.[21] Plutonium is identified as either weapons-grade, fuel grade, or power reactor grade based on the percentage of plutonium-240 that it contains. Weapons-grade plutonium contains less than 7% plutonium-240. Fuel grade plutonium contains from 7% to less than 19%, and power reactor grade contains 19% or more plutonium-240. Supergrade plutonium, with less than 4% of plutonium-240, is used in U.S. Navy weapons stored in proximity to ship and submarine crews, due to its lower radioactivity.[22] The isotope plutonium-238 is not fissile but can undergo nuclear fission easily with fast neutrons as well as alpha decay.[8]
Isotopes and synthesis
Twenty radioactive isotopes of plutonium have been characterized. The longest-lived are plutonium-244, with a half-life of 80.8 million years, plutonium-242, with a half-life of 373,300 years, and plutonium-239, with a half-life of 24,110 years. All of the remaining radioactive isotopes have half-lives that are less than 7,000 years. This element also has eight metastable states, though all have half-lives less than one second.[7]
The isotopes of plutonium range in mass number from 228 to 247. The primary decay modes of isotopes with mass numbers lower than the most stable isotope, plutonium-244, are spontaneous fission and α emission, mostly forming uranium (92 protons) and neptunium (93 protons) isotopes as decay products (neglecting the wide range of daughter nuclei created by fission processes). The primary decay mode for isotopes with mass numbers higher than plutonium-244 is β emission, mostly forming americium (95 protons) isotopes as decay products. Plutonium-241 is the parent isotope of the neptunium decay series, decaying to americium-241 via β or electron emission.[7][23]
Plutonium-238 and 239 are the most widely synthesized isotopes.[8] Plutonium-239 is synthesized via the following reaction using uranium (U) and neutrons (n) via beta decay (β−) with neptunium (Np) as an intermediate:[24]
![\mathrm{^{238}_{\ 92}U\ +\ ^{1}_{0}n\ \longrightarrow \ ^{239}_{\ 92}U\ \xrightarrow[23.5 \ min]{\beta^-} \ ^{239}_{\ 93}Np\ \xrightarrow[2.3565 \ d]{\beta^-} \ ^{239}_{\ 94}Pu}](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_sB4bSzJV9oftp6lN6s0LY0SC4OGB5EDT7PaFict1CVMU3VLcuS3DmIoKN0uUQlcW4uxFVIi3KRl1urwtM14XUueV15LixqArTkvuu1gZG6nKwiA_i8DUN8vSFszeRto61Mt7BHmFXZewd93rjcGg=s0-d)
Plutonium-238 is synthesized by bombarding uranium-238 with deuterons (D, the nuclei of heavy hydrogen) in the following reaction:[26]
![\mathrm{^{238}_{\ 92}U\ +\ ^{2}_{1}D\ \longrightarrow \ ^{238}_{\ 93}Np\ +\ 2\ ^{1}_{0}n \quad;\quad ^{238}_{\ 93}Np\ \xrightarrow[2.117 \ d]{\beta^-} \ ^{238}_{\ 94}Pu}](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_vbbj-wDsN7hhon2zjuak88oqkl5v1k9JIKnAXorsX3OYsq6XaS4rWOmV64_-O6GgWW3NjLHzgSy5iFW8Wf47GD96H_TIL1_r-dPBEb-FoUvT4HXnmqNW2UAuoT5tvL-QmOJVMhvvtXQAd8H3YZew=s0-d)
A glowing cylinder of 238PuO2
This page was last modified on 18 January 2015, at 09:47.
=================================================
=================================================
Fukushima cancer spike and nuclear industry denial
https://independentaustralia.net/life/life-display/fukushima-cancer-spike-and-nuclear-industry-denial,5960
Graham Bates
There’s been a spike of thyroid cancer cases in the Fukushima, like there was in Chernobyl after its nuclear disaster. And like Chernobyl, writes Capt. Graham Bates, the nuclear industry is trying to deny the events are related.
ON 11 MARCH 2011, the world witnessed another Nuclear Power Plant (NPP) disaster, this time involving the Fukushima Daiichi nuclear power plant in Japan. An earthquake, followed by a tsunami, created the worst nuclear disaster on Earth.
The mainstream media has been relatively quiescent about the continuing Fukushima disaster. This is about to change.
Massive amounts of toxic radionuclides and water continue leaking from the reactors and the Spent Fuel Storage Pools (SFSP) into the Pacific Ocean. Scientific studies prove that radiation-induced insect mutations, high radiation levels in fish and alarmingly, rates of human cancers are increasing.
In the aftermath of the Fukushima NPP explosions, the extent of the massive damage is almost beyond belief.
Radioactive isotopes created by fission
Nuclear Power Plants (NPPs) operate when the neutron decay of Uranium-238 (238U) and Uranium-235 (235U) undergoes a fission reaction where atoms are split within the fuel rods contained inside the reactor.
Thus begins the fission chain reaction used to create energy ⇒ heat water to steam ⇒ drive turbines ⇒ create electricity ⇒ distribute to the electrical grid:
A single neutron strikes the fissile atom (nucleus), splitting the 235U and 238U atoms into fragments and the fission reaction starts. The fuel type used in Units 1,2,4,5 and 6 at Fukushima was Low Enriched Uranium (LEU) that contains approx 3-4% 235U mixed in with 238U.
Unit 3 was using a blend of mixed-oxide (MOX) fuel with approximately 6% plutonium, 239Pu. The reactor core contents (radionuclides) create 3 different types of radiation. This radiation is dangerous to all living organisms and the only protection from alpha, beta and gamma radiation is achieved as follows:
These materials only offer protection for external radiation. However, when people breathe, drink, eat or wear clothes contaminated with radionuclides there is no protection. The fission fragments end up forming the following common radionuclides:
The most dangerous radionuclides are tritium, caesium, iodine and strontium, because they are absorbed by our bodies.
The absorption of radionuclides is dangerous to us all.
They are immensely dangerous to children due to their rapid growth rates. This significantly increases trace-element uptake. This is where chemistry + physics + biology all interact to absorb reactor meltdown products.
Radionuclides ⇒ dispersed ⇒ air, water and soils ⇒ plants, birds, fish and animals ⇒ food chain ⇒ human absorption ⇒ contamination within organs and tissues ⇒ replacement of trace elements in our anatomy ⇒ effects on physiology ⇒ mutations, cancer and death.
- Tritium (radioactive H-3) — water contaminant: Half-life = 12 years
- Caesium-137 — like potassium, is absorbed by muscles: Half-life = 30 years
- Iodine-131 — is absorbed by the thyroid: Half-life = 8 days
- Strontium-90 — like calcium, absorbed by bones/teeth: Half-life = 29 years
Today at Fukushima, the nuclear fission reaction has escaped containment control. The fission process continues outside the reactors, underground and is producing all of these radioactive products (and more) with unstoppable air and sea plume releases.
The problem with radiation, says the EPA, is that it can kill cells in all living things and cause cancer:
‘The [U.S.] Environmental Protection Agency says, "Based on current scientific evidence, any exposure to radiation can be harmful or can increase the risk of cancer.... Radiation is a carcinogen. It may also cause other adverse health effects, including genetic defects in the children of exposed parents or mental retardation in the children of mothers exposed during pregnancy.’These findings are backed up by other agencies:
‘The [US] National Academy of Sciences, in its seventh book-length report The Biological Effects of Ionizing Radiation, concludes likewise. Committee member Herbert Abrams of Harvard said, "There appears to be no threshold below which exposure can be viewed as harmless.’
Despite this supporting evidence, other agencies continue to deny the severity of these effects:
‘The [US] Department of Energy, which makes H-bombs and tons of radioactive waste, says about low level radiation, "... the major effect is a very slight increase in cancer risk.’These contradictions are of significant concern; how can we make a viable plan to deal with our planet’s worst nuclear disaster, if ‘experts’ are at such odds with each other?
Human cancer caused by normally operating NPPs
Normally operating Nuclear Power Plants are particularly dangerous to those children under five living nearby.
A 2007 study by Germany’s Bundesamt fur Strahlenschutz warned:
‘…the incidence of leukaemia among children under five years old is all the more frequent the closer their proximity is to any of the 16 nuclear power plants in operation in Germany.’Their research proves that cancer incidence increases noticeably within a distance of up to 50 kilometres to an operating nuclear power plant.
A re-evaluation of a 1997 study (page 4) revealed that a smoothly running NPP within five kilometres or less increased cancer rates by as much as 54% among children under five, and 22%, to 36%, among children under 14.
There are higher cancer rates with Boiling Water Reactors (BWR) of the type used at Fukushima. This is because of everyday “sanctioned” radiation emissions or discharges from NPPs operating well within emergency limits. In other words, the higher rates of cancer have been caused by radiation discharges that are allowed to occur.
Human cancer caused by NPPs in meltdown
Reports from the Chernobyl radiological disaster provide a bleak and chilling account of what may be the future for Japan after its NPP meltdown.
The Chernobyl NPP meltdown began on April 26, 1986, when reactor 4 exploded, creating a radioactive plume that extended across Europe and was later recorded in the United States. This catastrophe happened near the end of the Soviet-era in Russia and, for many years, the true extent and effects of the disaster were hidden. Even today, the global community, which is usually most generous in pouring out aid to a stricken community, has been slow to understand the scope of this disaster.
According to a report by Prof Rosalie Bertell MD, the first serious concerns were only aired in 1999:
‘In 1991 there was widespread concern in Ukraine about 150,000 people, including 60,000 children exposed to high levels of radiation to the thyroid gland [2000 mSv for children and 5000 mSv for adults]. This problem was not discussed or admitted internationally until the release of a paper in 1999 by the British Journal Nature and the World Health Organization [WHO] call for help to aid child thyroid cancer victims.’
It took over 12 years for the international community to report and acknowledge the catastrophic radiation effects on humans resulting from Chernobyl.
As early as 1990, Dr Keith F. Baverstock, head of the department for radiation and health at the European office of the WHO, visited the Gomel Region of Belarus, which had received significant fall-out from Chernobyl. He noted the dramatic increase in thyroid cancer especially in very young children. Even in major European or American cities, one rarely saw more than 1 or 2 cases per year, yet during his visit to a hospital in Minsk he saw 11 such cases in one day.
Radiation does not only cause cancer, it also destroys healthy lives in other ways, writes Baverstock:
‘Children exposed to Chernobyl fallout were experiencing chronic adult diseases of the respiratory and blood systems, gastritis, nervous system diseases, cardiovascular diseases and other diseases of internal organs. In general, in 1991, the level of serious illness in children was about 6 to 7 times above normal.’
Fukushima — significant increases of human cancer cases
In a 2012 report by Russia Today, the Sixth Report of Fukushima Prefecture Health Management Survey, tells of a shock rise in young children at risk of thyroid cancer:
‘The shocking new report shows that nearly 36 per cent of children in the nuclear disaster-affected Fukushima Prefecture have abnormal thyroid growths. This is an extremely large number of abnormalities – some of which, experts say, pose a risk of becoming cancerous. After examining more than 38,000 children from the area, medics found that more than 13,000 have cysts or nodules as large as 5 mms on their thyroids, the Sixth Report of Fukushima Prefecture Health Management Survey states.Dr Helen Caldicott, one of many outraged doctors, says that results like these are not being properly scrutinized, publicised or acted upon:
‘In comparison, a 2001 analysis by the Japan Thyroid Association found that fully zero per cent of children in the city of Nagasaki, which suffered a nuclear attack in August of 1945, had nodules, and only 0.8 per cent had cysts on their thyroids, reports the Telegraph.’
"The data should be made available. And they should be consulting with international experts ASAP. And the lesions on the ultrasounds should all be biopsied, and they're not being biopsied. And if they're not being biopsied, then that's ultimately medical irresponsibility. Because, if some of these children have cancer and they're not treated, they're going to die.”According to a 20 August 2013 report by the website Fukushima Voice, there have been 18 confirmed thyroid cancer cases at Fukushima. Post-operative pathology results confirmed papillary cancer in 18 children, with another 25 suspected and awaiting surgery.
Further evidence of cancer deaths was confirmed in an ABC report by foreign correspondent Mark Willacy on Tuesday, 9 July, 2013 [IA emphasis]:
“The former boss of Japan's Fukushima nuclear plant, who stayed at his post to try to tame runaway reactors after the 2011 tsunami, has died of cancer, the operator [TEPCO] said. In the public mind, Masao Yoshida’s selfless work is contrasted with the attitude of his employers, who seemed willing to abandon the complex and are popularly believed to have shirked their responsibility. "He died of oesophagal cancer at 11:32am today at a Tokyo hospital," said a spokesman for plant operator Tokyo Electric Power (TEPCO). Mr Yoshida left the plant soon after being suddenly hospitalised in late November 2011. TEPCO has said his cancer was unlikely to be linked to radiation exposure in the months after the disaster.”
The politics of nuclear accidents
It is beyond belief that politics and political correctness would have any place in masking or withholding help to humans after nuclear accidents and meltdowns. Yet, reports by Rosalie Bertell and others prove this beyond reasonable doubt.
Chernobyl – 1989
The International Atomic Energy Agency (IAEA) (page 42 of the report) was invited to review the impacts of the Chernobyl disaster.
As Dr Bartell writes, they found there were no health problems able to be linked from Chernobyl:
‘In 1991 the IAEA reported that no health problems in the victims of Chernobyl could be linked to radiation! This 1991 report on health was chaired by Professor Fred Mettler, Jr., Director of the Medical Expert Group of the IAEA International Chernobyl Project. Dr. Mettler, Jr., MD, was Chair of the Department of Radiology, at the University of New Mexico, School of Medicine, Albuquerque, NM, USA.’Chernobyl — 1990
Dr Baverstock reports to the British journal Nature about the WHO validating research done in Belarus and Ukraine documenting a 30 fold increase in thyroid cancer in radiation victims, completely discrediting the IAEA report of Dr Fred Mettler Jr.
Despite this, Dr Mettler Jr secured a position with the International Commission on Radiological Protection (ICRP). He was also chosen as the U.S. representative on the United Nations Scientific Committee on the Effects of Atomic Radiation (UNSCEAR). Does this explain the strange silence and cover-up of the negligence acts where nothing was done to assist those exposed to the Chernobyl fallout. It also illustrates that only those “experts” who comply with the official line will be given rewards.
This chicanery continues to this day.
Bertell further explains that the ICRP has since broken its tie to the International Society of Radiology, and is now considered a self-appointed and self-perpetuating non-governmental organization of physicists, medical regulators of nuclear nations, radiologists and others who use radiation in their work. A person becomes a "member" of the ICRP by being proposed by a present member and accepted by the executive committee. No professional society, or even the WHO, can put a person on the ICRP main Commission.
‘When faced with recommending radiation protection standards, the newly formed IAEA turned to the ICRP rather than WHO for advice. No one seems to have questioned the selection of fatal cancer and serious genetic disease in live born offspring as inappropriately limited concerns for a major radiological disaster.This type of nuclear politics continues and thrives to this day.
‘Imagine only being concerned about the deaths after the Seveso dioxin crisis, the Bhopal Union Carbide disaster, the Asian tsunami or the Katrina hurricane! This restriction was clearly inappropriate for thyroid cancer in the Chernobyl fallout area. According to the International Commission on Radiological Protection, only about 5% of thyroid cancers are fatal.’
Statements about radiation risks from these sources
Fukushima – 2012
There are claims that Fukushima radiation leaks are much less than those of Chernobyl.
For instance, an article by Eric Niiler on the website Live Science, states:
‘Experts in the U.S. say the amount of radiation that spewed from the crippled reactors was about 10 percent of what was released at the Chernobyl disaster in 1986. Still, they caution that the long-term health effects on both residents and workers are still mostly uncertain.’Niiler also includes comments from Associated Press [AP], who also report that:
‘In Fukushima and nearby areas, outside the 20-kilometer evacuation zone, the annual exposure is 20 millisieverts in some places and as high as 50 in others, according to AP. Fifty millisieverts (or 5 REMs) is equivalent to the yearly occupational exposure limit for nuclear workers.
‘"It's a low dose," said Lewis Pepper, an occupational health physician at the Queens College of New York.”’
Fukushima – 2013
Reports about the low levels of radiation ejected via air or seawater appear to be supported by the UN World Health Organization (WHO).According to the website, World Nuclear News [IA emphasis]:
‘In January, the World Health Organization (WHO) said that there is only a low risk to Japan's population due to radioactivity released by the Fukushima accident. For the general population in wider Fukushima prefecture, across Japan and beyond, "the predicted risks are low and no observable increases in cancer rates above baseline rates are anticipated," WHO said.’This research, headed by Professor Ryugo Hayano of the University of Tokyo, studied the results of whole body scans carried out at Hirata Central Hospital in Fukushima prefecture between October 2011 and November 2012.
They further state that their research discovered:
‘Some 99% of residents of Fukushima prefecture and neighbouring Ibaraki have barely detectable levels of internal exposure to caesium-137, a group of Japanese researchers has found.
Of the remaining 1%, all showed levels well below the government-set limit.’
Conclusion
Research provided by nuclear engineer Arnie Gundersen, Prof Kaku, Prof Busby [part 1] and [part 2], Dr Caldicott and others completely refute these findings.
We now know that Soviet & International Officialdom minimised the 1986 Chernobyl catastrophe.
‘In a letter published in a British science journal, Dr. Vasily S. Kazakov of the Belarus Ministry of Health in Minsk and his colleagues say that the thyroid cancer rates in the region’s most heavily irradiated began to soar in 1990.Yet, despite such conclusive evidence, the Japanese government and radiation lobbyists continue with this Chernobyl-style ‘cover-up agenda’ at Fukushima to this day.
‘In Gomel, the most contaminated region studied, there used to be just one or two cases of thyroid children a year. But Kazakov and his colleagues found that there were 38 cases in 1991. In six regions of Belarus and the city of Minsk, the investigators found 131 cases of thyroid cancer in young children, some of whom were still in the womb when the Chernobyl accident occurred.’
The Japanese and International Officialdom focus is to promote a ‘business-as-usual’ approach, as evidenced by them securing the 2020 Olympic Games for Tokyo.
TEPCO plans to decommission of the six Fukushima NPP reactors remove the tonnes of damaged spent fuel rods from the four leaking repositories, a hugely dangerous task that Arnie Gundersen says is beyond their expertise. We conclude this report by examining these plans and the dangers they pose to the Japanese people and, indeed, the world.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Australia License
We need YOU!
IA punches above its weight.
Help us sharpen our knuckledusters.
PLEASE DONATE NOW!
======================================================
======================================================
http://strachmaskosneoczy.blogspot.jp/2014/11/japonskie-istoty-demoniczne-cz1-oni.html
niedziela, 23 listopada 2014
JAPOŃSKIE ISTOTY DEMONICZNE CZ.1 ONI
W Japonii straszą nie tylko duchy (yurei), ale także najróżniejsze nadnaturalne istoty demoniczne znane pod zbiorczym terminem yōkai. Oryginalnie słowo to zapisywane jest jako kombinacja dwóch kanji: 妖 (yō) – „ atrakcyjny” „rzucać czar”, „nieszczęście”– oraz 怪 (kai) – „tajemniczy”, „dziwny”. Niekiedy można spotkać się także z tłumaczeniem słowa yōkai jako „ducha; zjawę; fantoma; upiora; widmo; demona; potwora; goblina”. Dokładne przetłumaczenie omawianego zwrotu nie jest możliwe, jednak ta ostatnia propozycja translatorska ma tę zaletę, iż wskazuje na niezwykłe zróżnicowanie yōkai. Pod tą nazwą skrywają się nie tyle demony sensu stricte, czyli „istoty bogopodobne, najczęściej spełniające funkcje pośrednika między światem boskim, a światem ludzi lub istoty antyboskie, działające na szkodę człowieka”, lecz także inne byty nadprzyrodzone, charakteryzujące się „pośrednią” formą egzystencji. Dlatego też najbezpieczniej jest stosować na określenie yōkai zwrot „istoty demoniczne”, ponieważ z jednej strony odnoszą się one do typowej dla demonów cechy „pośredniości” (starogreckie słowo daimon oznacza „tego, który coś rozdziela” lub „tego, który coś przydziela”) a z drugiej strony reprezentują szerszą kategorię bytów innych niż demony. Można się pokusić o bardziej ogólną, negatywną definicję omawianego tutaj pojęcia: yōkai to wszystko oprócz shintoistycznych bóstw kami, duchów osób zmarłych (yurei), duchów osób żywych (ikiryo), głodnych duchów (gaki) oraz tzw. walczących demonów, aszura.
Geneza japońskich istot demonicznych w znaczącej mierze wywodzi się z ludowej tradycji oralnej. W dawnych czasach ludzie starali się wyjaśnić zdarzenia lub zjawiska, których nie byli w stanie pojąć lub które wzbudzały w nich lęk, działaniem istot boskich lub demonicznych. Istnieją co najmniej dwie koncepcje dotyczące pochodzenia yōkai. Autorem pierwszej jest wybitny badacz rodzimego folkloru Yanagita Kunio (1857-1962), który uważał, że japońskie byty demoniczne wywodzą się od upadłych bóstw (kami), z kolei reprezentujący drugi pogląd na pochodzenie japońskich demonów, Komatsu Kazuhiko (ur. 1947) twierdził, że w starożytnych kronikach wspomina się o tajemnych złych mocach, egzystujących niezależnie od shintoistycznych bóstw. W każdym razie typowy dla Japonii synkretyzm religijny, czerpiący różne elementy z pierwotnych religii aministycznych, z shintō a także z napływowych religii: buddyzmu i taoizmu, sprawił, że yōkai stanowią niezwykle obszerną i zróżnicowaną grupę stworzeń. Pierwszym, który podjął próbę ich usystematyzowania, był Sekien Torayama (1712 -1788). Torayama był uczonym a także artystą ukiyō-e (japońskie drzeworyty) oraz autorem serii zbiorów ilustracji zwanych „Hyakki Yagyō” („Nocna parada stu demonów”). To właśnie w składającej się z czterech zbiorów kolekcji Torayama przedstawił w sposób uporządkowany znane mu yōkai. Większość z tych istot wywodziła się z ludowego folkloru i pradawnych wierzeń, ale niektóre z nich były autorskimi patentami uczonego (np. amikiri).
Yōkai zamieszkują krainę ikai („świat odmieńców”), który w przeciwieństwie do „innego świata” (takai lub ano yo) – królestwa duchów, może łączyć ze światem ludzi, choć nie w każdym przypadku. Ta bliskość z człowiekiem japońskich istot demonicznych sprawiła, że objawiają się one pod trzema różnymi postaciami: ludzką (np. Yuki-onna), półludzką (np. tengu) lub nieludzką (np. magiczne zwierzęta lub magiczne przedmioty). Pod względem stosunku do ludzi możemy natomiast wyróżnić trzy rodzaje yōkai: przyjazne ludziom, neutralne wobec nich i wrogie im. Przy czym co charakterystyczne dla japońskich istot demonicznych jedna istota może zarazem działać na korzyść człowieka, być neutralna wobec niego, a niekiedy postępować na szkodę ludzi (np. magiczny lis, kitsune). Możemy również wyodrębnić yōkai spersonalizowane (np. Kuchisake-onna) oraz niespersonalizowane (np. kappa). Mimo możliwych różnych podziałów wspólna dla wszystkich yōkai jest wspomniana „pośredniość”, ambiwalentny i nie do końca jednoznaczny charakter. Mógł się on wyrażać zarówno przez ich stosunek do ludzi, ale także m.in. przez zdolność do zmiany kształtu i postaci. Tego rodzaju istoty nazywano także obake, czyli „rzecz, która się zmienia”.
Pora przyjrzeć się uważniej japońskim istotom demonicznym. Spośród ogromnej ilości yōkai chciałbym się przyjrzeć kilkoro najbardziej znanym i interesującym. W części pierwszej cyklu artykułów, które mam nadzieję, będą co jakiś czas pojawiać się na moim blogu, chciałbym przedstawić japońskie diabły zwane oni.
Oni (diabły)
Japoński termin oni („schowane, ukryte”) odpowiadał chińskiemu określeniu „duszy” bóstwa, sprowadzającego katastrofy i nieszczęścia i oznaczał większość nadnaturalnych istot znanych Japończykom. Dopiero wraz z rozwojem japońskiego języka semantyka słowa oni uległa wyspecjalizowaniu i zaczęła się odnosić do diabłów. Mimo to oni pozostał określeniem wieloznacznym, ponieważ może wskazywać zarówno na diabły wymierzające karę w buddyjskim piekle (jigoku), jak też na istoty zamieszkujące góry lub lasy.
Z wyglądu przypominają górskiego ogra, przedstawiani przeważnie jako półnadzy osobnicy, z przepaską na biodrach, wykonaną z tygrysiej skóry, z dwoma rogami na głowie, z szeroką szczękę wyposażoną w mnóstwo kłów, w rękach zaś trzymają widły, czasem „młotek szczęścia” (spełniał każde życzenie właściciela). Niektóre z nich wyróżniają się także widocznymi skazami, np. mają po jednym oku, są pozbawione ust lub ich skóra jest np. zielona lub czerwona (najgroźniejszy rodzaj oni). Jeśli o gusta kulinarne oni chodzi, to nie wybrzydzają one specjalnie, pożerając właściwie wszystko począwszy od zwierząt gospodarskich a skończywszy na ludziach. Ich charaktery bywają bardzo różne: od krwiożerczych po łagodne i śmieszne. Złe oni odpowiadają za wszelkiego rodzaju nieszczęścia takie, jak choroby, głód, mogą opętać człowieka lub ukraść jego dusze, łagodne diabły poprzestają na straszeniu ludzi i psotach.
Pijany Demon i Księżniczka na moście Uji
Władcą wszystkich diabłów był Shuten-dōji zwany też „Pijanym Demonem”, jeden z trzech najpotężniejszych i najgroźniejszych yōkai (dwa pozostałe to duch cesarza Sutoku oraz dziewięcioogonowy lis, Tamamo no Mae). Shuten-dōji przyszedł na świat zrodzony ze związku kobiety ze smokiem Yamata-no-Orochi. Jako dziecko odznaczał się nadludzką siłą i inteligencją, wzbudzając nawet we własnej matce przerażenie. Nic dziwnego, że ta w końcu go porzuciła. W młodzieńczym wieku został kapłanem praktykantem w świątyni na gorze Hiei w Kioto. Więcej czasu spędzał jednak na bijatykach i na nadużywaniu alkoholu („shuten-dōji” znaczy „mały pijak”) niż na świętej służbie. Pewnego razu w świątyni odbywał się festiwal. Shuten-dōji dla żartów założył maskę oni i ku swemu przerażeniu stwierdził, że nie może jej zdjąć z twarzy. Opat świątyni nie uwierzył w opowieść o przyrośniętej masce i skarcił Shuten-dōji za to, że jest pijany. Ten zaś zawstydzony i przestraszony uciekł w góry, gdzie już nie musiał wchodzić w interakcje z innymi ludźmi, których uważał za słabych, głupich i fałszywych. Mieszkał na obrzeżach Kioto. Przez wiele lat, zajmując się kradzieżą jedzenia i alkoholu od wieśniaków i piciem dużych ilości alkoholu. Wokół niego zaczęły gromadzić się różnego rodzaju wyrzutki społeczne i przestępcy, stając się członkami przybocznej gwardii Shuten-dōjiego. Żyjąc na wygnaniu rósł w siłę, poznawał arkana czarnej magii i uczył jej swoich towarzyszy. Z czasem wszyscy oni stali się oni, terroryzując okolice Tokio, porywając dziewice, pijąc ich krew i pożerając ich organy. Kres Shuten-dōji i jego świcie, rezydującej w twierdzy na szczycie góry Ōe przyniósł legendarny wojownik Minamoto no Yorimitsu. Ale nawet, gdy odciął głowę demonowi, ta wciąż zaciekle kąsała herosa.
Mało kto wie, że Shuten-dōji ma również odpowiednika płci pięknej – Uji no hashihime („Księżniczka/Kobieta na moście Uji”), którą w jednym rzędzie można postawić obok bogini Izanami czy mściwych duchów onryō. Hashihime (ze skróconą formą imienia tej legendarnej postać również możemy się spotkać) jest bohaterką co najmniej dwóch słynnych dzieł literackich z dawnych dziejów Japonii: Genji monogatori (Opowieści Genji, 1010 r.) oraz Heike Monogatori (Opowieść rodu Heike). W obu jest ona kobietą porzuconą i wzgardzoną przez niewiernego męża, lecz tylko w tym drugim zbiorze staje się demonem zemsty. Zgodnie z jej treścią pewna kobieta odwiedzała świątynie Kifune-jinja w Kyoto regularnie o godzinie sowy (ok 2 w nocy). Za każdym razem błagała zamieszkujące świątynie kami, aby uczyniły ją demonem. Zazdrosna kobieta pragnęła zemścić się na byłym mężu, który porzucił ją dla młodszej kochanki. Po siedmiu dniach bóstwa wysłuchały modlitw niewiasty. Jeśli przez dwadzieścia jeden kolejnych nocy będzie się zanurzać w rzec Uji, przemieni się w demonicę. Kobieta postąpiła zgodnie z poleceniem bogów, rozpalając w swym sercu nienawiść do byłego małżonka. Po dwudziestu jeden dniach rytuału, stała się Uji no hashihime – niezwykle groźnym kijo, czyli kobiecą wersją oni, którą zazwyczaj stawały się kobiety zazdrosne lub, które dopuściły się okropnych zbrodni.
Tymczasem pewnej nocy, mąż kobiety obudził się z sennego koszmaru z przeczuciem nieokreślonego zagrożenia. Na wszelki wypadek posłał po Abe-No-Seimei, słynnego onmyōji (łowcę yōkai ), który odczytał sen mężczyzny jako zapowiedź złych zamiarów jego byłej żony. Łowca przygotował się do spotkania z Hashihime: odprawił magiczne zaklęcia oraz sporządził magiczne figurki z papieru, tzw. katashiro przedstawiające mężczyznę i kobietę, które miały zmylić demona i posłużyć za zastępczy cel dla jego gniewu. Zgodnie z przewidywaniami Abe-No-Seimei Uji no hashihime zjawiła się nocą i zaatakowała katashiro. Moc demona odbiła się od figurek niczym promień światła od zwierciadła i Hashihime uciekła, odgrażając się, że powróci innym razem.
Oni-kanibale
Bez wątpienia najbardziej przerażającą cechą japońskich diabłów jest ich szczególny apetyty na ludzkie mięso. Noriko T. Rider, wybitna znawczyni rodzimego folkloru Kraju Kwitnącej Wiśni, przytacza kilka opowieści o oni-kanibalach. Jedna z takich legend zapisana została w Ise monogatori (Opowieści Ise) z 945 r. i opowiada o pewnym mężczyźnie z ubogiej warstwy który beznadziejnie zakochał się w pięknej, młodej damie dworu. Ponieważ jego ukochana pochodziła z wyższej klasy społecznej, zrozpaczony mężczyzna postanowił porwać dziewczynę. W czasie ucieczki nieopodal rzeki Akuta parę zaskoczyła gwałtowna burza z piorunami. Porywacz zdołał znaleźć zrujnowany spichlerz, w którym ukrył ukochaną sam zaś stanął na straży przy wejściu. Odgłos grzmotu zagłuszył przerażający krzyk dziewczyny, która za jednym kęsem została pożarta przez oni. W języku japońskim funkcjonuje zwrot „oni hitkouchi” („oni w jeden łyk”), który wyraża natychmiastowe, błyskawiczne działanie, odzwierciedlając wielki apetyt diabłów zdolnych za jednym raz połknąć całego człowieka.
Nie zawsze jednak oni są aż tak żarłoczni, że pożerają całego człowieka. W pochodzącym z 901 r. zbiorze opowieści Nihon sandai jitsuroku („Prawdziwe opowieści trzech pokoleń Japończyków”), możemy przeczytać jeszcze inną historię. Pewnego dnia trzy dziewczyny spacerowały w okolicy Butokuden, w pobliżu jednego z budynków cesarskiego pałacu, gdy naraz dostrzegły stojącego pod sosną przystojnego nieznajomego. Mężczyzna podszedł do jednej z dziewcząt i nawiązał z nią rozmowę, zostawiając w tyle dwie jej towarzyszki. Gdy młode kobiety spojrzały w stronę drzewa zamarły z przerażenia: po jej przyjaciółce pozostały jedynie porozrzucane części ciała bez głowy. Resztki po uczucie, którą oni urządził sobie z ich towarzyszki.
Mali bohaterowie
Nie wszystkie opowieści o japońskich diabłach są tak makabryczne. Uwaga ta dotyczy w szczególności dwóch niezwykle popularnych w Japonii legend. Bohaterem jednej z nich jest Issun Bōshi, mierzący ledwie trzy centymetry chłopczyk, odpowiednik naszego Tomcia Palucha. Rodzice Issuna byli już znacznie posunięci w wieku, gdy niespodziewanie wysłuchane zostały ich modły i w dość niecodziennych okolicznościach przyszedł na świat ich syn. Wedle z jednej z wersji opowieści pewnego dnia kobiecie spuchł palce i z małej ranki wyłonił się chłopczyk wielkości ziarenka fasoli. Mimo upływu lat Issun nie rósł, mimo to chłopiec któregoś dnia zdecydował szukać szczęścia w mieście. Wyposażony w miseczkę, która pełniła funkcję parasola albo w razie potrzeby łódki; pałeczkę do jedzenia, którą się podpierał niczym kijem oraz igłę, która służyła mu jako miecz. W mieście znalazł zatrudnienie oraz wikt i opierunek u właściciela pięknego domu. Ze względu na swe mizerne rozmiary nie mógł być wielce przydatny, niemniej jego pracodawca znalazł mu zajęcie: Issun towarzyszyły córce mężczyzny w lekcjach kaligrafii, pełniąc funkcję przycisku do kartek, żeby nie rozwiewał jej wiatr. Dziewczyna z czasem bardzo zżyła się z lilipucim chłopcem i wszędzie zabierała go ze sobą.
Pewnego razu wyruszyła z Issunem oraz służącymi do świątyni Kiyomizudera. W drodze powrotnej dziewczęta zostały napadnięte przez trzy diabły, oni: zielonego, czarnego i czerwonego. W obronie przerażonych niewiast stanął Issun Bōshi, który dzięki odwadze i zwinności pokonał diabelskich przeciwników. Dwóm z nich wbił igłę w oczy a trzeciego, czerwonego, który próbował połknąć chłopczyka, dźgał tak zawzięcie w język, iż zmusił go do poddania. W innej wersji: diabeł zdołał połknąć Issuna, ale ten nie przestawał wymachiwać swym miniaturowym mieczem tak, że w końcu demon zwymiotował małego bohatera. Pokonany diabeł uciekł w popłochu, pozostawiając „młotek szczęścia” (kanazuchi). Issun stał się dzięki niemu mężczyzną o słusznym wzroście i ożenił się z uratowaną przez siebie dziewczyną, córką jego pracodawcy.
Bohaterem drugiej legendy jest Momotarō („Brzoskiwnek”). W małej wiosce żyła kiedyś bezdzietne małżeństwo w podeszłym wieku. Pewnego razu, gdy staruszka robiła pranie w rzecze dostrzegła dużą brzoskwnię płynącą z prądem. Wyłowiła ją i zabrała do domu, a gdy zamierzała ją przekroić, wyskoczył z niej chłopczyk. Uszczęśliwieni małżonkowie, którzy od dawna składali modły o potomka nadali chłopcu imię Momotarō. Czas szybko mijał a chłopczyk rósł jak na drożdżach i nabierał siły.
Któregoś dnia na wioskę napadły diabły, które porwały młode kobiety, aby je później pożreć oraz zrabowały mieszkańcom osady wszystkie cenne przedmioty. Momotarō znał miejsce, do którego ze swymi zdobyczami uciekły oni, dlatego też postanowił uratować porwane kobiety i odzyskać zagarnięte mienie. W drodze na wyspę, gdzie znajdował się potężny zamek diabłów, towarzyszyły mu także zwierzęta: pies, małpa i bażant. Przepłynąwszy na drugi brzeg bohaterowie stanęli u bram zamku, które diabły zdążyły zamknąć. Bażant, obdarzony magicznymi zdolnościami, zamachał skrzydłami i wrota otwarły się w jednej chwili. W zamku wywiązała się zażarta bitwa. Momotarō kładł mieczem kolejnych przeciwników, pies gryzł diabły po nogach, małpa wbijała w nich swe pazury a bażant wydłubywał im oczy. W końcu przerażone oni poddały się i oddały wszystko, co zabrały. Przysięgły, że nie będą już czynić zła i ofiarowały Momotarō magiczny młotek kanazuchi oraz pelerynę-niewidkę (kakuremino).
„Diabły precz! Niech wejdzie szczęście!”
Nie wszystkie oni są jednak zagrażającymi człowiekowi istotami.W niektórych regionach Japonii wierzy się, iż niektóre diabły przebywające na wiosnę do wiosek to duchy przodków, zapewniające mieszkańcom obfite plony. Z tym poglądem wiąże się poniekąd odbywające się 15 stycznia Święto Diabłów (Oni no matsuri). Podczas święta tancerze występują w przerażających maskach i trzymając w dłoniach płonące pochodnie, ponieważ wiąże się ono z kultem ognia. Wśród tańczących demonów są zarówno złe, które kapłan opluwa świętym winem ryżowym (omiki), jak też oni, które są groźne jedynie dla osób, mających coś na sumieniu.
Z kolei podczas święta Setsubun, które przypada na 3 lutego, Japończycy odprawiają uroczystość zwaną Mamemaki („Rozsypywanie fasoli”). Tancerze przebierają się za zielone lub czerwone diabły, będące symbolem zarazy, a uczestnicy obsypują ich ziarnami fasoli wołając „Oni wa soto, fuku wa uchi” („Diabły precz! Niech wejdzie szczęście!”).
Źródła:
A. Kozyra, Mitologia japońska, Wydawnictwo Szkolne PWN, 2011
N.T.Reider, Japanese Demon Lore - Oni from Anciet Times To Present, Utah Universitety State, 2010
http://yokai.com/
http://en.wikipedia.org/wiki/Y%C5%8Dkai
Copyright © 2015 Independent Australia. All rights reserved
======================================================
0 件のコメント:
コメントを投稿